– Het sluimert wel –
“Het leven van de meeste mensen wordt bepaald door begeerte en angst.
Begeerte is de behoefte iets toe te voegen aan jezelf om meer jezelf te kunnen zijn. Alle angst is de angst iets te verliezen en daardoor kleiner te worden en minder te zijn.
Deze twee bewegingen verduisteren het feit dat Zijn niet kan worden gegeven of weggenomen. Zijn in zijn volheid is al in je, Nu.”
– Eckhardt Tolle
Isabella loopt op stevige rubberlaarzen langs het strand van Schiermonnikoog. Ze hadden gisteren na een pittige woordenwisseling een dikke punt achter hun relatie gezet en zij was met een vaart naar Lauwersoog gereden. De boot had ze nog net kunnen halen. Het huis van haar nicht was als altijd een vertrouwde plek om even op adem te komen. Alhoewel haar hoofd nog vol was met gedachten over het leven, mannen, vriendschap, kinderen, werk en angst. Waarvoor eigenlijk, wat had ze aan deze gedachten of sterker nog, wat kon ze er mee. Zal ik nu gaan verhuizen, een baan in loondienst zoeken. Voor altijd alleen blijven. Op reis gaan naar een ver land om nieuwe inzichten te krijgen. Madame Lenormand wordt geraadpleegd. Ook de Tarot blijft niet onberoerd liggen. Vaak trok ze de grote Arcana kaarten, wat betekent, dat er positieve mogelijkheden in het hier en nu zijn om veranderingen op diepere lagen in jezelf mogelijk te maken.
Maar mijn hemel wat voor veranderingen dan, wat zijn dan die inzichten. Flarden aan teksten die ze tijdens verschillende opleidingen had gehoord of gelezen floepten omhoog. ‘’Krop geen woede of frustraties op maar gooi het eruit. Belast echter de ander er niet mee. Toon Compassie’’. Jasses, wat een naar woord, Compassie, net alsof je alles maar moet pikken en dat lieve gedoe komt haar ook mijlenver de strot uit”. Hoezo liefdevol, of nog erger, als je je mond houdt en in stilte maar alle shit ondergaat. Alleen maar lijdt met een grote L. Vastzitten in de pijnen die je lamleggen maar uiteindelijk toch de tranen rijkelijk laten vloeien.
En wat als zij God er bij haalt, niet als vloek maar als iets allesomvattends. Op zoek naar antwoorden die er niet zijn. Maar haar vragen laat stellen. Wat is nou de betekenis van mijn zoveelste mislukte relatie. Waar ik sinds lang mijzelf liet zien. Sterker nog, mij helemaal heb opengesteld. Omdat ik intuïtief aanvoelde dat hij het was. De verpletterende mededeling dat hij het om allerlei redenen niet met mij wilde aangaan. De liefde die er wel was maar ondertussen heftig verbleekt tegen de achtergrond van twijfel wat het nu eigenlijk geweest is. De stilte die er is en geen woorden meer laat horen. Of beelden die in de herinnering steeds meer lijken te vervagen. Is dat het leven dat ik moet leven. Voor het verkrijgen van inzichten in de diepere lagen van mijn bestaan. Dus geen maatje. Sterker worden en verder groeien naar de beste versie van mezelf.
Onderweg naar nergens of terug naar iets. Maar wat is het dan wat mij zo doet ronddwalen door de duinen. Isabella slaat een arm om zichzelf heen. Een troostend gebaar van je bent alleen. “Fuck” denkt ze, “daar heb ik wat aan”. “Dat ben ik zo zat”! ‘’ Ik wil iemand naast mij.’’ Ze schopt haar laarzen uit en loopt richting de zee. Het begint te regenen en plotseling gaat het onweren. Door de schrik drukt ze haar voeten stevig in de modderige zeegrond. Haar blote voeten trappen in gebroken glas die snijdend scherp de onderkant van haar voetzool pijnlijk raken. Langzaam kleurt het water rood en met een diepe snee in haar voet wat haar doet wankelen van de pijn. doet haar besluiten het anders te doen. Dus toch een halt, ingegrepen door de natuur. ’Ik hoef dus niet na te denken, kan gewoon mijn lot volgen en er op leren vertrouwen dat alles gebeurt precies zoals het moet. Zelfs angsten lijken overbodig. Gedachten hetzelfde. Beelden zoals rood gekleurd water kunnen spiegels zijn die om een directe handeling vragen. Zou het zo simpel kunnen zijn vraagt Isabella zichzelf af.
De wind ruist zachtjes de rauwe rand van een melodie “Something Makes You feel like. Grass is greener on the other site but where is the otherside”. Is zij niet nog steeds op zoek daarnaar. Iets wat haar compleet maakt, wat buiten haarzelf ligt. Is het zoeken nog langer nodig of komt langzaam het inzicht dat alles al is. Het gras is groen. De lucht is blauw. De zee laat de golven opkomen en weer zakken. Isabella wordt meegenomen en met een heftige golf teruggeworpen op het strand waar ze na een lange heftige emotionele worsteling de zeewier van zich afplukt. De zon droogt haar tranen en verwarmt haar vermoeide lijf. Ze ademt schone lucht in haar longen en al het overtollige water spuugt ze uit. Als een feniks herrijst zij uit haar as. Het gaat zoals het gaat en het is zoals het is. Gemis, pijn, vrolijkheid, verdriet, angst, en eenzaamheid. Ze kent deze wisselende emoties.
Het sluimert wel.